ਬੁਰਾਈ ਛੱਡਣ ਦਾ ਆਸਾਨ ਤਰੀਕਾ। Easy way to give up evil.

 

ਇੱਕ ਡਾਕੂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਕੋਲ ਆਇਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਝੁਕਦਿਆਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਡਾਕੂ ਹਾਂ।  ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਤੰਗ ਆ ਗਿਆ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਸੁਧਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ  ਮੇਰਾ ਮਾਰਗਦਰਸ਼ਨ ਕਰੋ। ਮੈਨੂੰ ਹਨੇਰੇ ਤੋਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਓ। ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਅੱਜ ਤੋਂ ਚੋਰੀ ਕਰਨਾ ਅਤੇ  ਝੂਠ ਬੋਲਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿਓ, ਸਭ ਕੁਝ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।" ਡਾਕੂ ਨਮਸਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਆਇਆ ਅਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਚੋਰੀ ਕਰਨ ਅਤੇ ਝੂਠ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾਉਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ। ਮੈਂ ਚਾਹਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਦਲ ਸਕਦਾ। ਤੁਸੀ ਮੈਨੂੰ ਇਸਦਾ ਕੋਈ ਹੱਲ ਜਰੂਰ ਦੱਸੋ।

ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪਏ ਕਿ ਇਸ ਡਾਕੂ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰਨ ਲਈ ਕੀ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹੋ ਕਰੋ ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਝੂਠ ਬੋਲਣ, ਚੋਰੀ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਡਾਕਾ ਮਾਰਨ  ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਆਪਣੇ ਕੀਤੇ ਕੰਮਾਂ ਦਾ ਬਖਾਨ ਕਰਦੋ। ਡਾਕੂ ਨੂੰ ਇਹ ਹੱਲ ਆਸਾਨ ਲਗਿਆ। ਇਸ ਵਾਰ ਡਾਕੂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਕੋਲ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਮੁੜਿਆ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਦਿਨ ਭਰ ਲੁੱਟ-ਖੋਹ ਆਦਿ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਜਿਸਦੇ ਘਰ ਚੋਰੀ ਕੀਤੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਉਸ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਤੇ ਪਹੁੰਚਦਾ ਕਿ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆ ਕੇ ਆਪਣੇ ਦਿਨਭਰ ਦੇ  ਕੰਮਾਂ ਦਾ ਬਖਾਨ ਕਰਨਾ  ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾੜੇ ਕਰਮਾਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸਣ ਤੋਂ ਝਿਜਕਿਆ ਅਤੇ ਆਤਮ ਗਲਾਨੀ ਨਾਲ ਪਾਣੀ - ਪਾਣੀ ਹੋ ਗਿਆ।

ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਕੰਮਾਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸਣ ਦੀ ਬਹੁਤ ਹਿੰਮਤ ਕਰਦਾ, ਪਰ ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ। ਹਤਾਸ਼ ਅਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋਕੇ ਡਾਕੂ ਇਕ ਦਿਨ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ। ਅਜੇ ਤੱਕ ਨਾ ਸਾਹਮਣੇ ਨਾ ਆਉਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਦੱਸਦਿਆਂ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਹੱਲ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸੌਖਾ ਸਮਝਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਤਾਂ  ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਿਕਲਿਆ। ਲੋਕਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬੁਰਾਈਆਂ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਬਹੁਤ ਸ਼ਰਮ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਮਾੜੇ ਕੰਮ ਕਰਨੇ ਹੀ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਉਸ  ਨੂੰ ਅਪਰਾਧੀ ਤੋਂ ਚੰਗਾ ਵਿਅਕਤੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ।

ਫੈਂਸਲੇ ਜਜਬਾਤਾਂ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ।। Decisions are not made with emotion.

                                      

ਇੱਕ ਰਾਜਾ ਆਪਣੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਅਹੁਦੇ ਲਈ ਇੱਕ ਯੋਗ ਅਤੇ ਭਰੋਸੇਮੰਦ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਪਰ ਕਿਸੇ ਸਿੱਟੇ ਤੇ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚ ਸਕਿਆ। ਇਕ ਦਿਨ ਉਸ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਇਕ ਮਹਾਤਮਾ ਆਏ। ਨੌਜਵਾਨ ਰਾਜੇ ਨੇ ਸਨਿਆਸੀ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਰਖੀ। ਉਸਨੇ ਦਸਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਤੈਅ ਨਹੀਂ ਕਰ ਪਾ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਵਿਚਾਰਿਆ। ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਨਜਰ ਚ ਦੋ ਵਿਅਕਤੀ ਹੀ ਹਨ। ਮੈਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।

ਭਿਕਸ਼ੂ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਕੌਣ ਹਨ? ਉਸਨੇ ਦਸਿਆ ਕਿ ਇਕ ਰਾਜ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਬਾਹਰ ਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਡੇ ਨੌਕਰ ਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਪਰ  ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਦੇਹਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਸਦਾ ਬੇਟਾ ਪੜ੍ਹਿਆ ਲਿਖਿਆ ਹੈ। ਸਾਨਿਆਸੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਅਤੇ ਰਾਜ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਨੌਜਵਾਨ। ਰਾਜੇ ਨੇ ਦਸਿਆ ਕਿ ਉਸਦੀ ਯੋਗਤਾ ਮਾਮੂਲੀ ਹੈ। ਸਨਿਆਸੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਤੁਹਾਡਾ ਮਨ ਕੀਹਦੇ ਪੱਖ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਰਾਜੇ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ, ਸਵਾਮੀ, ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਇਕ ਵਿਵਾਦ ਹੈ। ਸਨਿਆਸੀ, ਕਿਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ?

ਰਾਜਾ, ਰਾਜ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਵਿਅਕਤੀ ਘੱਟ ਯੋਗ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਆਪਣਾ ਹੈ। ਸਨਿਆਸੀ,  ਰਾਜਨ ਰੋਗ ਸ਼ਰੀਰ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਆਪਣਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਇਲਾਜ ਜੜੀਆਂ ਬੂਟੀਆਂ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਜੰਗਲਾਂ ਅਤੇ ਪਹਾੜਾਂ ਵਿੱਚ ਉੱਗਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਲਾਭਕਾਰੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਆਪਣੀਆਂ ਨਾ ਹੋਣ। ਰਾਜਾ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਧੁੰਦ ਦੂਰ ਹੋ ਗਈ। ਉਸਨੇ ਨਿਰਪੱਖ ਹੋ ਕੇ ਸਹੀ ਆਦਮੀ ਦੀ ਚੋਣ ਕੀਤੀ।

ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ।। Nastredamas

 

ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ਸੋਲ੍ਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੀ ਫਰਾਂਸ ਦਾ ਇਕ ਨਬੀ ਸੀ। ਉਹ ਨਾ ਸਿਰਫ ਨਬੀ ਸੀ, ਬਲਕਿ ਇੱਕ ਡਾਕਟਰ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਕ ਵੀ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪਲੇਗ ਵਰਗੀਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕੀਤਾ। ਆਪਣੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਭਵਿੱਖ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਹੈ। ਬਹੁਤੇ ਅਕਾਦਮਿਕ ਅਤੇ ਵਿਗਿਆਨਕ ਸਰੋਤ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸੰਸਾਰ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਦਰਸਾਏ ਗਏ ਸੰਬੰਧ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਗਲਤ ਵਿਆਖਿਆ  ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹਨ ਜਾਂ ਇੰਨੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਸਲ ਭਵਿੱਖ ਬਾਰੇ ਦੱਸਣ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦੇ ਸਬੂਤ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਨਾ ਬੇਕਾਰ ਹੈ। ਕੁਝ ਗਲਤ ਵਿਆਖਿਆਵਾਂ  ਜਾਣ ਬੁੱਝ ਕੇ ਵੀ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ਦੀਆਂ ਕਥਿਤ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀਆਂ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਗਈਆਂ।ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਭਵਿੱਖ ਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਘੋਸ਼ਣਾ ਕਰਨ ਲਈ ਮਸ਼ਹੂਰ ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ 14 ਦਸੰਬਰ 1503 ਨੂੰ ਫਰਾਂਸ ਦੇ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਪਿੰਡ ਸੇਂਟ ਰੇਮੀ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ  ਨਾਮ ਮਿਸ਼ੇਲ ਡੀ ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ਸੀ। ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿਚ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਰੁਚੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਲਾਤੀਨੀ, ਯੂਨਾਨੀ ਅਤੇ ਇਬਰਾਨੀ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਗਣਿਤ, ਸਰੀਰ ਵਿਗਿਆਨ ਅਤੇ ਜੋਤਿਸ਼ ਸ਼ਾਸਤਰ ਵਰਗੇ ਰਚਨਾਤਮਕ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਵਿਚ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਮਹਾਰਤ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਸੀ।ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ਨੇ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਜੋਤਿਸ਼ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵੱਧ ਰਹੀ ਰੁਚੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਚਿੰਤਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਈਸਾਈ ਉਸ ਸਮੇਂ ਇਸ ਵਿਦਿਆ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਨਜਰ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਵੇਖਦੇ ਸਨ। ਜੋਤਿਸ਼ ਵਿਗਿਆਨ ਤੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ  ਧਿਆਨ ਹਟਾਉਣ ਲਈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ  ਮੈਡੀਕਲ ਸਾਇੰਸ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕਰਨ ਲਈ ਮੋਂਟ ਪੋਲੀਅਰ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ਇਕ  ਡਾਕਟਰ ਬਣ ਗਏ।23 ਅਕਤੂਬਰ 1529 ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ  ਮੌਂਟ ਪੋਲੀਅਰ ਤੋਂ ਹੀ ਆਪਣੀ ਡਾਕਟਰੇਟ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਉਸੇ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਧਿਆਪਕ ਬਣ ਗਏ।  ਆਪਣੀ ਪਹਿਲੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ 1547 ਵਿਚ ਯੂਰਪ ਚਲੇ ਗਏ ਅਤੇ ਐਨ ਨਾਲ ਦੂਜਾ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ।  ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ  ਇੱਕ ਨਬੀ ਵਜੋਂ ਇੱਕ ਖ਼ਾਸ ਨਾਮ ਕਮਾਇਆ। ਇਕ ਕਥਾ ਅਨੁਸਾਰ ਇਕ ਵਾਰ ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਨਾਲ ਇਟਲੀ ਦੀਆਂ ਸੜਕਾਂ 'ਤੇ ਘੁੰਮ ਰਹੇ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਭੀੜ ਵਿਚ ਇਕ ਨੌਜਵਾਨ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਜਵਾਨ  ਨੇੜੇ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ  ਉਸ ਨੂੰ ਨਮਸਕਾਰ ਕੀਤਾ। ਦੋਸਤ ਨੇ  ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ ਇਸ  ਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਵਿਅਕਤੀ ਅੱਗੇ ਚਲ ਕੇ   ਪੋਪ ਦੇ ਆਸਣ ਨੂੰ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕਰੇਗਾ। ਦੰਤਕਥਾ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਫੇਲਿਸ ਪੇਰੇਤੀ ਸੀ ਜੋ 1585 ਵਿੱਚ ਪੋਪ ਚੁਣਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।  ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ਬਾਰੇ ਅਜਿਹੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕਿਸੇ ਲਈ ਕੋਈ ਸਬੂਤ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ਦੀ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਦੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਸੁਣਦਿਆਂ, ਫਰਾਂਸ ਦੀ ਮਹਾਰਾਣੀ ਕੈਥਰੀਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਭਵਿੱਖ ਜਾਣਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਜ਼ਾਹਰ ਕੀਤੀ। ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ  ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮਹਾਰਾਣੀ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੇ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਪੂਰੇ ਹੋ ਜਾਣਗੇ। ਪਰ ਸੱਚ ਦੱਸਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੇ ਅਤੇ ਪ੍ਰਤੀਕ ਛੰਦਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀ।  ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਕਹੀਆਂ ਅਤੇ ਮਹਾਰਾਣੀ ਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸੱਟ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਤੋਂ, ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਨਗੇ।1550 ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ਨੇ ਡਾਕਟਰੀ ਦਾ ਪੇਸ਼ਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਧਿਆਨ ਜੋਤਿਸ਼ ਦੇ ਅਭਿਆਸ ਤੇ ਕੇਂਦ੍ਰਤ ਕੀਤਾ।  ਉਸੇ ਸਾਲ ਤੋਂ ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਸਲਾਨਾ ਪੰਚਾਂਗ ਵੀ ਕਢਣਾ ਅਰੰਭ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।  ਗ੍ਰਹਿਆ ਦੀਆਂ ਸਥਿਤੀਆਂ, ਮੌਸਮ ਅਤੇ ਫਸਲਾਂ ਆਦਿ ਬਾਰੇ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ।  ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀਆਂ ਸੱਚ ਸਾਬਤ ਹੋਈਆਂ। ਜੋਤਸ਼-ਸ਼ਾਸਤਰ ਦੇ ਨਾਲ, ਉਹ ਜਾਦੂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਿਚ ਕਾਫੀ ਸਮੇਂ ਡੁੱਬੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ। ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ਨੇ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀਆਂ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਤ  ਆਪਣੀ ਪਹਿਲੀ ਕਿਤਾਬ  Century ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਭਾਗ 1555 ਵਿਚ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ। ਇਸ ਦਾ ਪਹਿਲਾਂ ਫ੍ਰੈਂਚ ਵਿਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ, ਜਰਮਨ, ਇਤਾਲਵੀ, ਰੋਮਨ, ਯੂਨਾਨੀ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਹੋਇਆ।  ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਨੇ ਫਰਾਂਸ ਵਿਚ ਐਨਾ ਤਹਿਲਕਾ ਮਚਾ ਦਿੱਤਾ  ਕਿ ਇਹ ਪੁਸਤਕ ਮਹਿੰਗੀ  ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਹਥੋਂ - ਹੱਥ ਬਿਕ ਗਈ।  ਉਸਦੇ ਕੁਝ ਦੁਭਾਸ਼ੀਏ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਕਿ ਪਹਿਲੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ, ਨੈਪੋਲੀਅਨ, ਹਿਟਲਰ ਅਤੇ ਕੈਨੇਡਾ ਆਦਿ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਇਸ ਪੁਸਤਕ ਦੀਆਂ ਕਈ ਆਇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਫ਼ ਤੌਰ ਤੇ ਵੇਖੀਆਂ ਜਾ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ।ਦੁਭਾਸ਼ੀਏ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਹੈ ਕਿ ਤੀਸਰੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਦਾ ਪੂਰਵ-ਅਨੁਮਾਨ ਅਤੇ ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ਦੀਆਂ ਕਈ ਆਇਤਾਂ ਵਿਚ ਵਿਸ਼ਵ ਦੀ ਤਬਾਹੀ ਦੇ ਸੰਕੇਤਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਵਿਚ ਸਫਲਤਾ ਮਿਲੀ ਹੈ। ਬਹੁਤੇ ਅਕਾਦਮਿਕ ਅਤੇ ਵਿਗਿਆਨਕ ਸਰੋਤ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਹ ਵਿਆਖਿਆਵਾਂ ਗਲਤਫਹਿਮੀ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹਨ, ਅਤੇ ਕੁਝ ਗ਼ਲਤੀਆਂ ਜਾਣ ਬੁੱਝ ਕੇ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ।ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਆਖ਼ਰੀ ਸਾਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਦੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘੇ। ਫਰਾਂਸ ਦਾ ਨਿਆਂ ਵਿਭਾਗ ਉਸਦੇ ਖਿਲਾਫ ਜਾਂਚ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਉਸਨੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਜਾਦੂ-ਟੂਣੇ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲਿਆ ਸੀ।  ਜੇ ਇਹ ਦੋਸ਼ ਸਾਬਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਸਜ਼ਾ ਦੇ ਹੱਕਦਾਰ ਹੁੰਦੇ।  ਪਰ ਜਾਂਚ ਨੇ ਇਹ ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਿਆ ਕਿ ਉਹ ਕੋਈ ਜਾਦੂਗਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਲਕਿ ਜੋਤਿਸ਼ ਵਿਦਿਆ ਦਾ ਮਾਸਟਰ ਸੀ।  ਉਨ੍ਹੀਂ ਦਿਨੀਂ, ਉਹ ਇਕ ਰੋਗ ਨਾਲ ਗ੍ਰਸਤ ਹੋ ਗਏ ।  ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਇਕ ਫੋੜਾ ਹੋ ਗਿਆ ਜੋ ਕਿ ਲੱਖ  ਉਪਚਾਰ ਦੇ ਬਾਅਦ ਵੀ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਦਾ ਆਭਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ  17 ਜੂਨ 1566 ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਵਸੀਅਤ ਤਿਆਰ ਕਰਵਾਈ। 1 ਜੁਲਾਈ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਪਾਦਰੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਅੰਤਮ ਸੰਸਕਾਰ ਲਈ ਨਿਰਦੇਸ਼ ਦਿੱਤੇ। 2 ਜੁਲਾਈ 1566 ਨੂੰ ਇਸ ਮਸ਼ਹੂਰ ਨਬੀ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ। ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਦੀ ਮਿਤੀ ਅਤੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਸੀ।ਇੱਕ ਵਿਆਖਿਆ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, "ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ਦੁਆਰਾ ਉਸਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਕੁਝ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਲਗਭਗ 225 ਸਾਲ ਬਾਅਦ, ਕੁਝ ਸਮਾਜ ਵਿਰੋਧੀ ਅਨਸਰ ਉਸਦੀ ਕਬਰ ਖੋਦਣਗੇ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਬਚੇ ਹੋਏ ਅਵਸ਼ੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਕੱਢਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨਗੇ, ਪਰ ਤੁਰੰਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ  ਮੌਤ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ। ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਸਹੀ ਵਾਪਰਿਆ ਸੀ। ਫ੍ਰੈਂਚ ਇਨਕਲਾਬ ਤੋਂ ਬਾਅਦ 1791 ਵਿਚ, ਤਿੰਨ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਨਾਸਤਰੇਦਮਸ ਦੀ ਕਬਰ ਖੋਦੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ  ਤੁਰੰਤ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ।

ਨੇਕੀ / Kindliness

ਇਕ ਔਰਤ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਲਈ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਖਾਣਾ ਪਕਾਉਂਦੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਰੋਟੀ ਉਹ ਉਥੋਂ ਲੰਗੜ ਵਾਲੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਭੁੱਖੇ ਵਿਅਕਤੀ  ਲਈ ਬਣਾਉਂਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਖਿੜਕੀ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦੀ ਸੀ, ਜੋ ਕੋਈ ਵੀ ਲੈ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਕੁਬੜਾ ਵਿਅਕਤੀ ਉਸ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਲੈਂਦਾ ਅਤੇ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਤੁਰ ਜਾਂਦਾ ਅਤੇ ਬੜਬੜਾਂਦਾ ਜਾਂਦਾ, ਜੋ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਬੁਰਾ ਕਰੋਗੇ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਰਹੇਗਾ ਅਤੇ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਚੰਗਾ ਕਰੋਗੇ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਵੇਗਾ।

ਦਿਨ ਲੰਘੇ ਅਤੇ ਸਿਲਸਿਲਾ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ, ਉਹ ਕੁਬੜਾ ਵਿਅਕਤੀ ਰੋਟੀ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਬੁੜ ਬੁੜ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਜੋ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਬੁਰਾ ਕਰੋਗੇ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਰਹੇਗਾ ਅਤੇ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਚੰਗਾ ਕਰੋਗੇ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਉਹ ਔਰਤ ਉਸਦੀ ਇਸ ਹਰਕਤ ਤੋਂ ਤੰਗ ਆ ਗਈ, ਅਤੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਇਹ ਆਦਮੀ ਕਿੰਨਾ ਅਜੀਬ ਹੈ? ਧੰਨਵਾਦ ਦਾ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦਾ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮਨ ਵਿਚ ਕਿ ਬੜਬੜਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਸਦਾ ਮਤਲੱਬ ਕੀ ਹੈ?

ਇਕ ਦਿਨ, ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਆ ਕੇ, ਉਸਨੇ ਇਕ ਫੈਸਲਾ ਲਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾ ਕੇ ਰਹੂੰਗੀ। ਉਸਨੇ ਕੀ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਸਨੇ ਉਸ ਰੋਟੀ ਵਿੱਚ ਜ਼ਹਿਰ ਮਿਲਾਇਆ ਜੋ ਉਹ ਉਸ ਲਈ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਪਕਾਉਂਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਸਨੇ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਖਿੜਕੀ 'ਤੇ ਰੱਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਕੰਬ ਗਏ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਰੁਕਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, ਓ ਮੇਰੇ ਰੱਬਾ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ? ਉਸਨੇ ਤੁਰੰਤ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਉਹ ਰੋਟੀ ਸਾੜ ਦਿੱਤੀ। ਇੱਕ ਤਾਜ਼ੀ ਰੋਟੀ ਬਣਾਈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਖਿੜਕੀ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ।

ਰੋਜ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਕੁਬੜਾ ਆਇਆ ਤੇ ਰੋਟੀ ਲੈ ਕੇ ਜੋ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਬੁਰਾ ਕਰੋਗੇ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਰਹੇਗਾ ਅਤੇ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਚੰਗਾ ਕਰੋਗੇ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਵੇਗਾ, ਬੜਬੜਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਅਣਜਾਣ ਕਿ ਉਸ ਔਰਤ  ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਕੀ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ? ਹਰ ਰੋਜ਼ ਜਦੋਂ ਉਹ ਔਰਤ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਖਿੜਕੀ 'ਤੇ ਰੱਖਦੀ ਸੀ ਤੇ  ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਸਲਾਮਤੀ, ਚੰਗੀ ਸਿਹਤ ਅਤੇ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਜੋ ਆਪਣੇ ਸੁੰਦਰ ਭਵਿੱਖ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕਿਤੇ ਬਾਹਰ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।

ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੋਂ ਉਸਦੀ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਦਰਵਾਜੇ ਤੇ ਇਕ ਦਸਤਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਖੜਾ ਵੇਖਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਦੁਬਲਾ - ਪਤਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਕਪੜੇ ਪਾਟੇ ਹੋਏ ਸਨ ਅਤੇ ਉਹ ਭੁੱਖਾ ਸੀ। ਉਹ ਭੁੱਖ ਨਾਲ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ, ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, ਮਾਂ ਇਹ ਇਕ ਚਮਤਕਾਰ ਹੀ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਹਾਂ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ 1 ਮੀਲ ਦੂਰ ਸੀ ਤਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਇੰਨੀ ਭੁੱਖ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਡਿੱਗ ਕੇ ਮਰ ਹੀ ਗਿਆ ਹੁੰਦਾ।

ਪਰ ਫਿਰ ਇਕ ਕੁਬੜਾ ਉੱਥੋਂ ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਸੀ,  ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਵੇਖ ਲਿਆ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਚੁੱਕ ਲਿਆ। ਭੁੱਖ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਨਿਕਲ ਰਹੀ ਸੀ, ਮੈਂ ਉਸਤੋਂ ਕੁਝ ਖਾਣ ਨੂੰ ਮੰਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਰੋਟੀ ਮੈਨੂੰ ਦਿੰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਖਾਂਦਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਅੱਜ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸ ਦੀ ਲੋੜ ਮੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਇਸ ਨੂੰ ਖਾ ਕੇ ਆਪਣੀ  ਭੁੱਖ ਮਿਟਾ ਲੋ। ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਮਾਂ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਖਿੜ ਗਿਆ।

ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਉਹ ਗੱਲ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਉਸਨੇ ਸਵੇਰੇ ਰੋਟੀ ਵਿਚ ਜਹਿਰ ਮਿਲਾਇਆ ਸੀ। ਜੇਕਰ ਉਹ ਜਹਿਰ ਵਾਲੀ ਰੋਟੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਨਾ ਜਲਾਉਂਦੀ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਪੁੱਤਰ ਹੀ ਉਹੀ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦਾ ਅਤੇ ਮਰ ਜਾਂਦਾ। ਇਸ ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਕੁਬੜੇ ਆਦਮੀ ਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦਾ ਅਰਥ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਪਸ਼ਟ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਜੋ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਬੁਰਾ ਕਰੋਗੇ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਰਹੇਗਾ ਅਤੇ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਚੰਗਾ ਕਰੋਗੇ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਵੇਗਾ।

ਟਿੰਬਕਟੂ || Timbaktu

ਅਸੀਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਟਿੰਬਕਟੂ ਦਾ ਨਾਮ ਜ਼ਰੂਰ ਸੁਣਿਆ ਹੋਵੇਗਾ। ਪਰ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਟਿੰਬਕੱਟੂ ਕੀ ਹੈ?  ਜੇ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਸਿਰਫ ਟਿੰਬਕਟੂ ਬਾਰੇ ਸਿਰਫ ਕਿੱਸੇ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵਿਚ ਹੀ ਸੁਣਿਆ ਹੈ, ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੋਰ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਟਿੰਬਕਟੁ ਉਂਝ ਤਾਂ ਇਕ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ,  ਇਕ ਵੱਡਾ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ। ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਅੱਜ ਘੱਟ ਜਾਣਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇੱਕ ਸਮੇਂ ਬਹੁਤ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੀ। ਹਾਂ, ਟਿੰਬੁਕਟੂ ਅਫਰੀਕਾ ਦੇ ਦੇਸ਼ ਮਾਲੀ ਦਾ ਇੱਕ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ,  ਜੋ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿਚ ਵੀ ਬਹੁਤ ਅੱਗੇ ਸੀ।

ਟਿੰਬਕਤੂ ਇਕ ਸਮੇਂ ਇਸਲਾਮ ਅਤੇ ਕੁਰਾਨ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਈ ਇਕ ਅਫ਼ਰੀਕੀ ਕੇਂਦਰ ਸੀ। ਪਰ 2012 ਵਿਚ, ਅੱਤਵਾਦੀ ਤਿੰਬਕਤੂ ਨੂੰ ਤਬਾਹੀ ਦੇ ਕਗਾਰ ਤੇ  ਲੈ ਆਏ। ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ 333 ਸੰਤਾਂ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਜੋਂ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਟਿੰਬਕੱਟੂ ਮਾਲੀ ਦਾ ਇਕ ਅਮੀਰ ਸਭਿਆਚਾਰਕ, ਅਧਿਆਤਮਕ ਵਿਰਾਸਤ ਵਾਲਾ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ। ਜਦਕਿ ਇਸ ਦੀ ਅਮੀਰ ਵਿਰਾਸਤ ਕਾਰਨ ਇਸ ਨੂੰ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦੀ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਇਕਾਈ ਯੂਨੈਸਕੋ ਦੁਆਰਾ ਵਿਸ਼ਵ ਵਿਰਾਸਤ ਸੂਚੀ ਵਿੱਚ ਸੂਚੀਬੱਧ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।

5 ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿਚ ਬਣਿਆ ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ 15 ਵੀਂ-16 ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿਚ ਇਕ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਅਤੇ ਵਪਾਰਕ ਸ਼ਹਿਰ ਵਜੋਂ ਉੱਭਰਿਆ। ਟਿੰਬਕੱਟੂ ਸ਼ਾਇਦ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਅੰਤ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਪੁਰਾਣੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਇਸ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਵਪਾਰਕ ਮਾਰਗਾਂ ਦਾ ਕੇਂਦਰ ਸੀ। ਊਠਾਂ ਦੇ ਕਾਫਲੇ ਸਹਾਰਾ ਦੇ ਮਾਰੂਥਲ ਵਿੱਚੋਂ ਸੋਨਾ ਢੋਇਆ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਮੁਸਲਿਮ ਵਪਾਰੀ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਜ਼ਰੀਏ ਪੱਛਮੀ ਅਫਰੀਕਾ ਤੋਂ ਯੂਰਪ ਅਤੇ ਮੱਧ ਪੂਰਬ ਲਈ ਸੋਨੇ ਦੀ ਢੋਆ - ਢੁਆਈ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਜਦਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵਾਪਸੀ  ਲੂਣ ਅਤੇ ਹੋਰ ਉਪਯੋਗੀ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀ ਸੀ।

ਇਹ ਵੀ ਇੱਕ ਕਥਾ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਮਾਲੀ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਰਾਜੇ ਕਨਕਨ ਮੂਸਾ ਨੇ 16 ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਕਾਹਿਰਾ ਦੇ ਸ਼ਾਸਕਾਂ ਨੂੰ ਐਨੇ ਸੋਨੇ ਜੜਿਤ ਉਪਹਾਰ ਦਿੱਤੇ ਸਨ ਕਿ ਸੋਨੇ ਦੀ ਕੀਮਤ ਮੂੰਹ ਦੇ ਭਾਰ ਡਿੱਗੀ। ਇਕ ਹੋਰ ਦਿਲਚਸਪ ਕਿੱਸਾ ਇਹ ਵੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਸਮੇਂ ਟਿੰਬਕਟੂ ਵਿਚ ਸੋਨੇ ਅਤੇ ਨਮਕ ਦੀ ਕੀਮਤ ਬਰਾਬਰ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਟਿੰਬਕਟੂ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਇਕ ਧਾਰਮਿਕ ਕੇਂਦਰ ਵਜੋਂ ਵੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਸੀ। ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਇਸਲਾਮ ਦਾ ਇਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਕੇਂਦਰ ਸੀ। ਪਰ 16 ਵੀਂ ਅਤੇ 17 ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿਚ ਅਟਲਾਂਟਿਕ ਮਹਾਂਸਾਗਰ ਦੇ ਵਪਾਰਕ ਮਾਰਗ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਉੱਭਰਨ ਨਾਲ, 'ਸੰਤਾਂ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ' ਟਿੰਬਕਟੂ ਗਿਰਾਵਟ ਵਿਚ ਆਉਣ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਅਮੀਰ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਵਿਰਾਸਤ ਵਾਲਾ ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਅੱਜ ਗਰਮੀ ਅਤੇ ਰੇਤ ਦੇ ਝੁੰਡ ਵਾਲੇ ਇਕ ਸੁੰਨਸਾਨ ਸ਼ਹਿਰ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਟਿੰਬਕੱਟੂ ਦਾ ਸੰਪਰਕ ਸਿਰਫ ਰੇਤ ਦੀਆਂ ਸੜਕਾਂ ਨਾਲ ਹੈ, ਜਿਥੇ ਡਾਕੂਆਂ ਦੀ ਦਹਿਸ਼ਤ ਹੈ। ਆਵਾਜਾਈ ਦੇ ਸਾਧਨ ਆਸਾਨ ਨਾ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸੈਲਾਨੀ ਅਜੇ ਵੀ ਟਿਮਬਕਤੂ ਦੇ ਸੁਹਜ ਕਾਰਨ ਇਸ ਰਹੱਸਮਈ ਸ਼ਹਿਰ ਵੱਲ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹ ਸੈਰ ਸਪਾਟਾ ਇੱਥੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਸਾਧਨ ਹੈ।

ਟਿੰਬਕਟੂ ਵਿੱਚ ਸੈਂਕੋਰ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਪੂਰਬੀ ਅਫਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਇਸਲਾਮ ਫੈਲਾਇਆ ਸੀ। ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਅਜੇ ਵੀ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿਚ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਤ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਲਗਭਗ 650 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ, ਮਿੱਟੀ ਅਤੇ ਗਾਰੇ ਨਾਲ ਬਣੀ ਵਿਸ਼ਾਲ ਜਿਨਗਰੇਬਰ ਮਸਜਿਦ ਵੀ ਉਸੇ ਬੁਲੰਦੀ ਨਾਲ ਕਾਇਮ ਹੈ।

ਟਿੰਬਕਟੂ ਵਿਚ ਪੁਰਾਣੇ ਇਸਲਾਮੀ ਹੱਥ-ਲਿਖਤਾਂ ਦਾ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਹੈ। ਜਿਸ ਨੂੰ 2012 ਵਿੱਚ ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਨੇ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਬਣਾਇਆ ਸੀ।  ਪਰ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਸਦਕਾ ਇਸ ਨੂੰ ਬਚਾ ਲਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਦੇ ਇੱਕ ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ।  ਹੁਣ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ਾਂ ਦਾ ਡਿਜੀਟਲਾਇਜੇਸ਼ਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਅੱਤਵਾਦ ਨਾਲ ਲੜ ਰਹੇ ਮਾਲੀ ਦਾ ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨੇ 'ਤੇ ਹੈ। ਪਰ ਮਾੜੀਆਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਟਿੰਬੁਕਤੁਵੀਆਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤਮਈ ਸਹਿ-ਮੌਜੂਦਗੀ ਦੀ ਮਿਸਾਲ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਦੋਸਤੀ ਦੀ ਅਜਮਾਇਸ਼ / Dosti Di Aazmaish

ਇਕ ਵਾਰ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ,  ਦੋ ਦੋਸਤ ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਲੰਘ ਰਹੇ ਸਨ। ਯਾਤਰਾ ਦੌਰਾਨ, ਦੋਵਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਬਹਿਸ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਦੋਸਤ ਨੇ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਥੱਪੜ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਥੱਪੜ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਉਹ ਬਹੁਤ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਉਹ ਚੁੱਪ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਕਹੇ ਉਸਨੇ ਰੇਤ ਉੱਤੇ ਲਿਖਿਆ, ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਸਭ ਤੋਂ ਚੰਗੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਥੱਪੜ ਮਾਰਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਫਿਰ ਤੁਰਨ ਲੱਗੇ। ਤੁਰਦੇ- ਤੁਰਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਦੀ ਮਿਲੀ।  ਦੋਵੇਂ ਦੋਸਤ ਉਸ ਨਦੀ ਵਿਚ ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਉਤਰੇ। ਜਿਸ ਦੋਸਤ ਨੇ ਥੱਪੜ ਖਾਦਾ ਸੀ ਉਹਦਾ ਪੈਰ ਫਿਸਲਿਆ ਤੇ ਉਹ ਨਦੀ ਵਿਚ ਡੁੱਬਣ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਤੈਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਦੂਸਰੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਉਸਦੀ ਚੀਕ ਸੁਣੀ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਬਚਾ ਕੇ ਬਾਹਰ ਲੈ ਆਇਆ। ਹੁਣ ਡੁੱਬ ਰਹੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਫਿਰ ਪੱਥਰ 'ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਕਿ ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਸਭ ਤੋਂ ਚੰਗੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਬਚਾਈ। ਜਿਸ ਮਿੱਤਰ ਨੇ ਥੱਪੜ ਮਾਰਿਆ ਅਤੇ ਜਾਨ ਬਚਾਈ ਉਸ ਨੇ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, ਕਿ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਥੱਪੜ ਮਾਰਿਆ,  ਤਦ ਤੂੰ ਰੇਤ 'ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਜਾਨ ਬਚਾਈ ਤਾਂ ਤੂੰ ਪੱਥਰ' ਤੇ  ਲਿਖਿਆ, ਐਦਾਂ ਕਿਉਂ ?

ਦੂਜੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, ਰੇਤ ਉੱਤੇ ਇਸ ਲਈ ਲਿਖਿਆ ਤਾਂ ਜੋ ਇਹ ਜਲਦੀ ਮਿਟ  ਜਾਏ ਅਤੇ ਪੱਥਰ ਤੇ ਇਸ ਲਈ ਲਿਖਿਆ ਤਾਂ ਜੋ ਇਹ ਕਦੇ ਮਿਟ ਨਾ ਸਕੇ। ਦੋਸਤੋ, ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੁਖੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਸਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਤੁਹਾਡੇ ਦਿਮਾਗ ਅਤੇ ਦਿਲ 'ਤੇ ਰੇਤ' ਤੇ ਲਿਖਣ ਵਾਂਗ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਮਾਫੀ ਦੀਆਂ ਹਵਾਵਾਂ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਮਿਟਾ ਸਕਣ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਤੁਹਾਡੇ ਹਿੱਤ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਸਨੂੰ  ਪੱਥਰ ਤੇ ਲਿਖੇ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਯਾਦ ਰੱਖੋ ਤਾਂ ਕਿ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਅਮਿਟ ਰਹੇ। ਇਸ ਲਈ, ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਚੰਗਿਆਈ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦਿਓ ਨਾ ਕਿ ਬੁਰਾਈ ਵਲ। ਦੋਸਤੋ ਇਹ ਪੁਰਾਣੇ ਚੰਗੇ ਸਮਿਆਂ ਦੇ ਯਾਰਾਨੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਯਾਰ - ਯਾਰ ਦੀ ਕਦਰ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਅੱਜ-ਕੱਲ੍ਹ ਥੱਪੜ ਤਾਂ ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਜੇਕਰ ਦੋਸਤ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਗਾਲ੍ਹ ਹੀ ਕੱਢ ਦੇਵੇ ਨਾ ਤਾਂ ਜਦੋ ਹੀ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਗਲ਼ੇ ਫੜ ਲੈਣ। ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਯਾਰੀ ਬਿਲਕੁੱਲ ਖਤਮ ਹੁੰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਹਰ ਬੰਦਾ ਫਾਇਦਾ ਚੱਕਣ ਦੀ ਕਰਦੈ।

ਗੋੰਦ ਕਤੀਰਾ / Gond Katira

ਦੋਸਤੋ, ਅਸੀਂ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਗੋਂਦ ਕਤੀਰੇ ਦਾ ਨਾਮ ਸੁਣਦੇ ਆ ਰਹੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਵਰਤਦੇ ਆ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਮਲਾਈ ਲੱਛੇ ਖਾਣ ਵੇਲੇ ਬੰਦਾ ਅਕਸਰ ਇਸਦਾ ਨਾਮ ਜਰੂਰ ਸੁਣਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਇਹ ਕਈ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਮਿਲਕਸ਼ੇਕਸ ਵਿੱਚ ਵੀ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋਣਗੇ ਕਿ ਗੋਂਦ ਕਤੀਰਾ ਬਣਦਾ ਕਿਵੇਂ ਹੈ ? ਕਤੀਰਾ ਪੇੜ ਤੋਂ ਕਢਿਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਗੋਂਦ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਕੰਡਿਆਲੇ ਦਰੱਖਤ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਗਰਮ ਪੱਥਰ ਵਾਲੇ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿਚ ਮਿਲਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦੀ ਛਾਲ ਵੱਢਣ ਤੇ ਟਾਹਣੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਜੋ ਤਰਲ ਪਦਾਰਥ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ, ਉਹੀ ਜਮ ਕੇ ਪੀਲਾ ਚਿੱਟਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦਰੱਖਤ ਦੀ ਗੋਂਦ ਕਹਿਲਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਗੋਂਦ ਕਤੀਰੇ  ਦੀ  ਤਹਿਸੀਰ ਠੰਡੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿਚ ਇਸ ਦਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੇਵਨ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਰਦੀਆਂ ਵਿਚ ਇਸ ਦਾ ਸੇਵਨ ਕਰਨਾ ਉਚਿਤ ਨਹੀਂ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਸੇਵਨ ਨਾਲ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਤਾਕਤ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਪਿਸ਼ਾਬ ਅਤੇ ਪਿਸ਼ਾਬ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਵਿਚ ਰਾਮਬਾਣ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਗੋਂਦ ਕਤੀਰੇ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਈ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦੇ ਇਲਾਜ਼ ਲਈ ਵੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।