ਇਕ ਵਾਰ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਦੋ ਦੋਸਤ ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਲੰਘ ਰਹੇ ਸਨ। ਯਾਤਰਾ ਦੌਰਾਨ, ਦੋਵਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਬਹਿਸ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਦੋਸਤ ਨੇ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਥੱਪੜ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਥੱਪੜ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਉਹ ਬਹੁਤ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਉਹ ਚੁੱਪ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਕਹੇ ਉਸਨੇ ਰੇਤ ਉੱਤੇ ਲਿਖਿਆ, ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਸਭ ਤੋਂ ਚੰਗੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਥੱਪੜ ਮਾਰਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਫਿਰ ਤੁਰਨ ਲੱਗੇ। ਤੁਰਦੇ- ਤੁਰਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਦੀ ਮਿਲੀ। ਦੋਵੇਂ ਦੋਸਤ ਉਸ ਨਦੀ ਵਿਚ ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਉਤਰੇ। ਜਿਸ ਦੋਸਤ ਨੇ ਥੱਪੜ ਖਾਦਾ ਸੀ ਉਹਦਾ ਪੈਰ ਫਿਸਲਿਆ ਤੇ ਉਹ ਨਦੀ ਵਿਚ ਡੁੱਬਣ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਤੈਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਦੂਸਰੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਉਸਦੀ ਚੀਕ ਸੁਣੀ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਬਚਾ ਕੇ ਬਾਹਰ ਲੈ ਆਇਆ। ਹੁਣ ਡੁੱਬ ਰਹੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਫਿਰ ਪੱਥਰ 'ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਕਿ ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਸਭ ਤੋਂ ਚੰਗੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਬਚਾਈ। ਜਿਸ ਮਿੱਤਰ ਨੇ ਥੱਪੜ ਮਾਰਿਆ ਅਤੇ ਜਾਨ ਬਚਾਈ ਉਸ ਨੇ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, ਕਿ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਥੱਪੜ ਮਾਰਿਆ, ਤਦ ਤੂੰ ਰੇਤ 'ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਜਾਨ ਬਚਾਈ ਤਾਂ ਤੂੰ ਪੱਥਰ' ਤੇ ਲਿਖਿਆ, ਐਦਾਂ ਕਿਉਂ ?
ਦੂਜੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, ਰੇਤ ਉੱਤੇ ਇਸ ਲਈ ਲਿਖਿਆ ਤਾਂ ਜੋ ਇਹ ਜਲਦੀ ਮਿਟ ਜਾਏ ਅਤੇ ਪੱਥਰ ਤੇ ਇਸ ਲਈ ਲਿਖਿਆ ਤਾਂ ਜੋ ਇਹ ਕਦੇ ਮਿਟ ਨਾ ਸਕੇ। ਦੋਸਤੋ, ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੁਖੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਸਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਤੁਹਾਡੇ ਦਿਮਾਗ ਅਤੇ ਦਿਲ 'ਤੇ ਰੇਤ' ਤੇ ਲਿਖਣ ਵਾਂਗ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਮਾਫੀ ਦੀਆਂ ਹਵਾਵਾਂ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਮਿਟਾ ਸਕਣ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਤੁਹਾਡੇ ਹਿੱਤ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਸਨੂੰ ਪੱਥਰ ਤੇ ਲਿਖੇ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਯਾਦ ਰੱਖੋ ਤਾਂ ਕਿ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਅਮਿਟ ਰਹੇ। ਇਸ ਲਈ, ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਚੰਗਿਆਈ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦਿਓ ਨਾ ਕਿ ਬੁਰਾਈ ਵਲ। ਦੋਸਤੋ ਇਹ ਪੁਰਾਣੇ ਚੰਗੇ ਸਮਿਆਂ ਦੇ ਯਾਰਾਨੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਯਾਰ - ਯਾਰ ਦੀ ਕਦਰ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਅੱਜ-ਕੱਲ੍ਹ ਥੱਪੜ ਤਾਂ ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਜੇਕਰ ਦੋਸਤ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਗਾਲ੍ਹ ਹੀ ਕੱਢ ਦੇਵੇ ਨਾ ਤਾਂ ਜਦੋ ਹੀ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਗਲ਼ੇ ਫੜ ਲੈਣ। ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਯਾਰੀ ਬਿਲਕੁੱਲ ਖਤਮ ਹੁੰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਹਰ ਬੰਦਾ ਫਾਇਦਾ ਚੱਕਣ ਦੀ ਕਰਦੈ।
No comments:
Post a Comment