ਇੱਕ ਡਾਕੂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਕੋਲ ਆਇਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਝੁਕਦਿਆਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਡਾਕੂ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਤੰਗ ਆ ਗਿਆ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਸੁਧਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਮੇਰਾ ਮਾਰਗਦਰਸ਼ਨ ਕਰੋ। ਮੈਨੂੰ ਹਨੇਰੇ ਤੋਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਓ। ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਅੱਜ ਤੋਂ ਚੋਰੀ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਝੂਠ ਬੋਲਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿਓ, ਸਭ ਕੁਝ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।" ਡਾਕੂ ਨਮਸਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਆਇਆ ਅਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਚੋਰੀ ਕਰਨ ਅਤੇ ਝੂਠ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾਉਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ। ਮੈਂ ਚਾਹਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਦਲ ਸਕਦਾ। ਤੁਸੀ ਮੈਨੂੰ ਇਸਦਾ ਕੋਈ ਹੱਲ ਜਰੂਰ ਦੱਸੋ।
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪਏ ਕਿ ਇਸ ਡਾਕੂ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰਨ ਲਈ ਕੀ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹੋ ਕਰੋ ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਝੂਠ ਬੋਲਣ, ਚੋਰੀ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਡਾਕਾ ਮਾਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਆਪਣੇ ਕੀਤੇ ਕੰਮਾਂ ਦਾ ਬਖਾਨ ਕਰਦੋ। ਡਾਕੂ ਨੂੰ ਇਹ ਹੱਲ ਆਸਾਨ ਲਗਿਆ। ਇਸ ਵਾਰ ਡਾਕੂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਕੋਲ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਮੁੜਿਆ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਦਿਨ ਭਰ ਲੁੱਟ-ਖੋਹ ਆਦਿ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਜਿਸਦੇ ਘਰ ਚੋਰੀ ਕੀਤੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਉਸ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਤੇ ਪਹੁੰਚਦਾ ਕਿ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆ ਕੇ ਆਪਣੇ ਦਿਨਭਰ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਦਾ ਬਖਾਨ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾੜੇ ਕਰਮਾਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸਣ ਤੋਂ ਝਿਜਕਿਆ ਅਤੇ ਆਤਮ ਗਲਾਨੀ ਨਾਲ ਪਾਣੀ - ਪਾਣੀ ਹੋ ਗਿਆ।
ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਕੰਮਾਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸਣ ਦੀ ਬਹੁਤ ਹਿੰਮਤ ਕਰਦਾ, ਪਰ ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ। ਹਤਾਸ਼ ਅਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋਕੇ ਡਾਕੂ ਇਕ ਦਿਨ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ। ਅਜੇ ਤੱਕ ਨਾ ਸਾਹਮਣੇ ਨਾ ਆਉਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਦੱਸਦਿਆਂ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਹੱਲ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸੌਖਾ ਸਮਝਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਿਕਲਿਆ। ਲੋਕਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬੁਰਾਈਆਂ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਬਹੁਤ ਸ਼ਰਮ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਮਾੜੇ ਕੰਮ ਕਰਨੇ ਹੀ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਅਪਰਾਧੀ ਤੋਂ ਚੰਗਾ ਵਿਅਕਤੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ।
No comments:
Post a Comment