ਇਕ ਹਥਿਆਰ ਜਿਸ ਦਾ ਕੋਈ ਤੋੜ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਅਤੇ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਚਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਇਸਨੇ ਭਗਵਾਨ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮ ਅਤੇ ਲਕਸ਼ਮਣ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਲਿਆ ਸੀ। ਹਿੰਦੂ ਪੁਰਾਣਾਂ ਦੇ ਵਰਣਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਜਦੋਂ ਵੀ ਨਾਗਪਾਸ਼ ਆਪਣੇ ਲਕਸ਼ ਨੂੰ ਭੇਦਦਾ ਹੈ, ਉਦੋਂ ਲੱਖਾਂ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ ਸੱਪ ਲਕਸ਼ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਜਿਹੜਾ ਉਸ ਦੀ ਪਕੜ ਵਿਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਮੌਤ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨਾਗਪਾਸ਼ ਅਤੇ ਨਾਗਾਸਤਰ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਅੰਤਰ ਹੈ, ਅਤੇ ਨਾਗਪਸ਼ ਨਾਗਾਸਤਰ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਕਾਫ਼ੀ ਘਾਤਕ ਅਤੇ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਹੈ। ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬ੍ਰਹਮਾਸਤਰ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਪ੍ਰਮਾਣੂ ਹਥਿਆਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਨਾਗਪਸ਼ ਨੂੰ ਇਕ ਮਹਾਨ Biological Weapon ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।
ਜੇਕਰ ਤੁਲਨਾਤਮਕ ਨਜਰੀਏ ਨਾਲ ਵੇਖੀਏ ਤਾਂ ਨਾਗਾਸਤਰ ਲੱਖਾਂ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ ਸੱਪਾਂ ਦੀ ਵਰਖਾ ਕਰਦਾ ਸੀ । ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ, ਇਹ ਹਥਿਆਰ ਕਾਫੀ ਯੋਧਿਆ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇਸ ਦਾ ਤੋੜ ਵੀ ਸੀ। ਇਸ ਨੂੰ ਗਰੂੜ ਅਸਤ੍ਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਰੱਦ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਰਾਮਾਇਣ ਯੁੱਧ ਵਿਚ ਰਾਵਣ ਦੁਆਰਾ ਚਲਾਏ ਨਾਗਾਸਤਰ ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ ਰਾਮ ਨੇ ਗਰੁਣਾਸਤਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਨਿਰਸਤ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਮਹਾਭਾਰਤ ਵਿੱਚ, ਅਰਜੁਨ ਅਤੇ ਕਰਨ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਇਸ ਅਸਤ੍ਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਪਰ ਨਾਗਪਾਸ਼ ਦਾ ਕੋਈ ਤੋੜ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਨਾਗਪਸ਼ ਬਾਰੇ ਜਾਣਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਚਲਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇੰਦਰਜੀਤ ਯਾਨੀ ਮੇਘਨਾਥ ਦੀ ਪਤਨੀ ਸੁਲੋਚਨਾ ਸੱਪਾਂ ਦੇ ਰਾਜੇ ਦਕਸ਼ ਦੀ ਧੀ ਸੀ। ਇਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਇੰਦਰਜੀਤ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਮਹਾਂ ਭਿਆਨਕ ਸੱਪਾਂ ਤਕ ਸੀ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਭਿਆਨਕ ਸੱਪਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਨੇ ਨਾਗਪਸ਼ ਨੂੰ ਬਣਾਇਆ ਸੀ। ਨਾਗਪਾਸ਼ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਇੰਦਰਜੀਤ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੁਆਰਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਅਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਇੰਦਰਜੀਤ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਇਸ ਹਥਿਆਰ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਵੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ। ਇੰਦਰਜੀਤ ਬ੍ਰਹਮਦੰਡ ਵਰਗੇ ਕਈ ਦੇਵੀ ਅਸਤ੍ਰਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਦਾ ਸੀ।
ਉਹ ਯੁੱਧ ਦੇ ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਰਾਵਣ ਨਾਲੋਂ ਕਈ ਗੁਣਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਖਤਰਨਾਕ ਸੀ। ਰਾਮਾਇਣ ਵਿਚ, ਜਦੋਂ ਇੰਦਰਜੀਤ ਲੜਾਈ ਦੇ ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਾਨਰਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਤਦ ਭਗਵਾਨ ਰਾਮ ਅਤੇ ਲਕਸ਼ਮਣ ਉਸਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਲੜਨ ਲਈ ਉਤਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਦੋਵਾਂ ਪਾਸਿਆਂ ਤੋਂ ਇਕ ਭਿਆਨਕ ਲੜਾਈ ਜਾਰੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਕੋਈ ਵੀ ਹਾਰ ਮੰਨਣ ਜਾਂ ਪਿੱਛੇ ਹਟਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਫਿਰ ਇੰਦਰਜੀਤ ਉਸ ਸਥਿਤੀ ਵਿਚ ਨਾਗਪਸ਼ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮੇਘਨਾਥ ਦਾ ਇਹ ਹਥਿਆਰ ਭਗਵਾਨ ਰਾਮ ਅਤੇ ਲਕਸ਼ਮਣ ਨੂੰ ਜਕੜ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਇਸ ਅਸਤ੍ਰ ਨੂੰ ਤੋੜ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, ਤਾਂ ਖੁਦ ਭਗਵਾਨ ਗਰੁਣ ਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਤੋੜਨ ਲਈ ਆਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
No comments:
Post a Comment